به نظر می رسه مهم ترین ترس دولت/حکومت از قرنطینه (به غیر از این که برنامه و تقسیم کار درست وجود نداره و اصلا معلوم نیست مسئول کیه و رئیس کیه) تبعات اقتصادی پساقرنطینه است. اقتصاد بیمار و نحیف ایران واقعا تحمل قرنطینه به شیوه ووهان چین یا ایتالیا رو نداره. به علاوه بعد از بحران کرونا هم شرایط بهتر نمیشه و ادامه شرایط قبل از کرونا (که اصلا شرایط خوبی نبود) هم نهایتا منجر به ادامه ی رکود اقتصادی فعلی خواهد بود. پس بهترین کار بازی یک بام و دو هوا با مردم و انداختن ناعادلانه ی توپ در زمین مردمه, بیش ترین تبعات پزشکی رو همین مردم دادن و تبعات اقتصادیش هم مال همین مردمه. ای کاش حالا که قرنطینه نکردن پس فردا یه بحران اقتصادی به بهانه کرونا نکنن تو حلقمون. همین.
پی نوشت: واضحه که در ت بی اهمیت ترین چیز جان انسان هاست. به خصوص انسان های ضعیف و بیمار و پیر.
درباره این سایت